Şeker Tadında bir İnsandı Dedem

Şeker Tadında Bir İnsandı Dedem

Rahmetli dedeciğimi bir Ağustos ayında kaybetmiştik. Hayatımda tanıdığım en iyi insandı O. Ne hastalıklar geçirdi ne eziyetler çekti. Bir kez olsun of demedi, bir kez olsun yüzünü karartmadı.

Anneannemi hiç görmedim. Çok genç yaşta vefat etmiş, teyzem ve küçük dayım daha ilkokuldayken. Dedem düşünmemiş tekrar evlenmeyi, çocuklarıyla birlikte yaşamaya devam etmiş.

Haftasonları ağabeyimle beni bahçesine gezmeye götürürdü. Troleybüsden inince uzunca bir mesafe yürünmesi gerekirdi. Kurtuluş savaşında postacılık yapmış dedem. O kadar hızlı yürürdü ki koşar adım yürürdük ona eşlik edebilmek için. Portakal mevsimiyse tatlı portakal ağacının yanına götürürdü bizi, mutlaka yememizi isterdi. Neler yoktu ki dedemin bahçesinde: Portakal, mandalina, incir, badem, erik, dut, nar, iğde... İlk kalp krizini de bizi götürdüğü bir bahçe gezmesinin ardından troleybüs durağında geçirmişti malesef.


Kemeraltına indiğimizde saksı ve toprak sattığı dükkanına uğrardık. Hemen iki saksıyı ters çevirir,  tabure yapardı oturmamız için. Sonra pideciye götürür ikramlarda bulunurdu.

Ağabeyimi Dumlupınar'a, Tınaztepe'ye götürmüştü Kurtuluş Savaşı'nı anlatmak için. Ama ben çok küçüktüm, beni uzak yola götürememişti de ne üzülmüştüm.

Kurban Bayramında gözyaşı dökerdi kurbanlıkların ardından Allah'ın emri diye kurban kesse bile. İncittiği bir tek insan, hatta bir tek hayvan olmuş muydu acaba?

Sonra kalp krizleri, mide kanaması ve felç geçirdi. O adam eve mahkum oldu, konuşma yeteneğini yitirdi. Gene de gülümsemesini kaybetmedi.

Dedemin evi, dedemin ve sevgili teyzemin bize sunduğu bir çocuk cennetiydi. İki kardeş hergün giderdik nerdeyse. Hasta adam (ve de teyzeciğim) bir gün olsun şikayet etmedi bizden ve gürültümüzden. Ama bir konuda sitemi vardı bize. "Televizyonu sonuna kadar seyrediyorsunuz da niye bayrak ve askerler çıkınca onları seyretmeyip hemen kapatıyorsunuz" diye. (Çocuklarım ve gençler için bir not: Benim çocukluğumda tv yayını saat 24de biter ve İstiklal Marşı ile yayın sonlandırılırdı.)

Karnemizi alınca koşardık hemen dedemize göstermek için. Nadiren de olsa hoşuna gitmeyen bir notumuz olursa sadece "bu olmadı" derdi. Bayramlarda elimize tedavüldeki en büyük "banknot"u verirdi.

Dayılarım dedemi sevgili bahçesine her hafta sonu götürmeye devam ettiler, ama artık yürüyerek değil taa içine kadar arabayla. Gene başıyla ağaçları işaret eder gidin yiyin derdi kendisi gidemese de.

Sessizce bizi izlerdi pencerenin önündeki divanının üzerinden. Arada bir eğilir, çekmecesinden Kurtuluş Savaşını anlatan bir kitap çıkarır, tek tek komutanlarının resmini gösterirdi. Bizse en çok istiklal madalyasını görmek isterdik, onu kutsal bir emanet olarak saklardı.

Yıllarca diyet yaptı dedem. Ama sağlığında pilavın yanında hoşaf yoksa "şeker şerbeti yapın bari" dediğini söylerdi annem.  Pilavın yanına hoşaf tadında bir komposto yaptım ben de, şeftali ve armut kullanarak. Dedeciğimi rahmet ve özlemle andım. Mekanı cennet olsun.