Vişneli Güllaç

Güllaç yapraklarım var ya bitirmem gereken, hazır pazara gidip vişne de almışken bir de vişnelisini deneyeyim güllacın dedim. Klasik güllacı blog dostlarım çok güzel tarif etmişler. En son da Krema Tadında harika bir görüntüyle vermiş tarifini.

 Ben yine bizim evde yenilebilecek tarzda bir güllaç yaptım. Sütü hissedilmeyen, hatta biraz kuru. Doğru dürüst bir tarifi yok, herkes kendi ağız tadına göre yapabilir.

Önce pazardan aldığım vişnelerin reçelini pişirdim, soğuttum. 2 güllaç yaprağını 1 bardak şekersiz sütle ıslattım. İki kat yufkayı  mutfak makasıyla dörde kestim. Geniş kısmına vişne reçelinden taneler ve badem kırıkları koydum, bir yemek kaşığı da vişne reçelinin şurubundan gezdirdim yufkanın üstüne. Sonra da gül böreği şeklinde sardım. Buzdolabında 2-3 saat beklettikten sonra afiyetle yedik.

Vişneyle birlikte vişne anılarım da canlandı.

Anne dedemden bahsetmiştim. Şimdi de baba dedemden ya da çocukluk tabirimle köylü dedemden bahsedeceğim.

Köylü dedemi kaybettiğimde henüz ilkokul hayatımın ilk tatilindeydim, dolayısıyla anılarım biraz daha az ama çok belirgin. Köylü dedemi de çok severdik. Köye gittiğimizde dağ bayır bütün gün gezdirirdi torunlarını. Hemen hayıtların başına oturur, çakısını çıkarır küçücük sepetler örerdi bize. Çay tiryakisiydi dedem, çok güzel bir sepetin içinde çay takımları dururdu üzerinde bembeyaz işlemeli örtüsüyle. Gezilerimizin sonunda eve döner dönmez çay sepetini çıkarır hemen çay demlerdi.

Ama başka bir şey daha vardı dedemde. Çözümleyemezdim ne olduğunu, nineciğim çok kızardı dedeme, hadi ninem neyse ama babam da kızarak konuşurdu bazen dedemle. Garipserdim babamın dedemle böyle konuşmasını. Sonradan anladım ve öğrendim. Dedemin çayın dışında bir de sigara tiryakiliği vardı, nefes darlığı artık sigarayı bırakmasını zorunlu kılıyordu. Ama ne ninemin ne de babamın kızması değiştirmedi dedemi ve sigarası elinde terk etti bu dünyayı erkenden.

Oysa ne güzel insandı. Ninemin misafirleri için sakladığı seçilmiş kuru incirleri, üzüm lokumlarını bitirip ninem onları misafirler için saklamıştım diye sitem ettiğinde "Benden âlâ misafir mi olur?" derken belki de biliyordu çok da yaşamayacağını.

Evin arka bahçesine diktiği şeftalilere dokundurmadığını söylerdi halam, torunları gelip yiyecek diye. Ama ben en çok evin önüne diktiği vişne ağacını severdim. Kiraz gibi görünen ama onun gibi yiyemediğimiz meyveleri olan gizemli bir ağaçtı vişne benim için. Garip, ama bu ağaca hem sevgi hem de saygı duyardım.

Vişneleri yiyemezdik ama halam reçel yapardı güzelce. Yazın sıcağında her ikindiden sonra Bozdağ'ın zirvesinden kar gelirdi köye. Hemen elimizde bir kapla koşardık kar almaya. Pekmezli veya vişne şuruplu kar helvaları hazırlanırdı hemen. Büyükler pekmezliyi tercih eder, çocukların favorisi ise vişne şuruplusu. Şimdi bile o buz gibi lezzet damağımda.

Dedemin kaybından kaç yıl sonraydı hatırlamıyorum, belki altı belki sekiz yıl sonra. Köye gittiğimizde evin önünde bir boşluk vardı. Tamam erik ağacı oradaydı, asma da duruyordu, dalyalar da açmıştı uzun uzun gövdelerinin ucunda. Ama vişne ağacı yoktu artık. Halam "kurudu" dedi ve dedem işte o zaman öldü benim için.