Salman Ruşdi’nin Gece Yarısı Çocukları adlı kitabını okumayı bitirdim.
Hindistan Pakistan tarihini yakından bilseydim kitapdan daha çok zevk alırdım . Aynı duyguları Kraliçe Loanın Gizemli Ateşini okurken de hissetmiştim. Benim yaşadığım yılları da Eco gibi anlatabilen bir yazar çıksın diye hala umutla bekliyorum, okuması ne kadar zevkli ve dolu dolu olacak benim için. Aslında Orhan Pamuk’a ne kadar da uyardı biriktirdiği eşyaları Masumiyet Müzesinde kullanmamış olsaydı.
Neyse Gece Yarısı Çocuklarına dönmeliyim. Google’dan haritasını bulup Hindistan-Pakistan-Keşmir- Bangledeş yolculuklarını ben de yaptım Salim Sina ile birlikte. Bazı anlatımların derinliğini kaçırdığımı anlıyorum, bildiğim konulardaki ironiyi keşfettiğimde.
Sürekli düşünerek okumak gerektiği için beni zaman zaman zorladı, ama okumayı sürdürmenin ödüllerini de verdi. Her insan düşünceleriyle, duygularıyla, yaşamıyla ülkesinin prototipiymiş meğerse.
Salim Sina’nın kendini unuttuğu bölümlerdeki 3.kişi ile Salim Sina’nın anlatışı geçişleri "Ruşdi gerçekten de güçlü bir yazarmış" dedirtti bana. Kesinlikle 2. hatta 3. kez okunmamı hakediyor bu kitap, daha iyi anlayıp daha çok zevk almam için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder