Uçurtma Avcısı

Uçurtma Avcısı
Halit Hüseyni

Kitabın methini çok duymuştum. Sonra Zeliha ve Seda'nın bloglarında  da gördüm. Arkadaşlarımın yazdıklarını okumayanınız varsa lütfen onları okusun, yazdıklarına tamamen katılıyorum. Kitap çok sürükleyici, elimden bırakamadım desem yeridir. Zaten sulu göz biriyimdir, epeyce de gözyaşı döktüm okurken.

Ama yazarın niyeti konusunda kuşkulanmadan edemedim. Yüreğimi dağladı, ağlattı, anlatılan olayların gerçekten olduğuna, bir şekilde yaşandığına da inanıyorum, yine de bazı şeyler vardı kitapta yazarın samimiyetini sorgulatan.

Merak ettim yazar hiç Afganistan'ı görmüş mü? Şoförün kitabın kahramanına sorduğu gibi, gerçek anlamda görmüş mü?  

Her ne kadar kapalı kapıların ardında her türlü rezilliği yapabilir olsa da  üst düzey Taliban görevlilerinden birinin ortalıkta altın köstekle dolaşabileceğine inanabiliyor musunuz? Sakalı olmayan erkekleri bile kabul etmeyen şekil düşkünleri buna izin mi verecekler?

Hepimizin yüreğini dağlayan çocuk istismarı niye bu kadar öne çıkıp babadan oğula geçen bir kader oluyor.

Neden Hitler'e hayran bir çocuk var. Neden bu çocuk sonraki katliamlarda başrol oynuyor. Hitler'den önce Hazaralarla Peştunlar gül gibi geçiniyor muydu, Tutsilerle Hutular hiç mi katletmediler birbirlerini, Pol Pot ondan esinlenerek mi ekti ölüm tarlalarını, Karadziç ve Srebrenitsa neden? Ya  Nixon ona mı öykündü Vietnam'ın her karış toprağını bombalarken ya da Bush vd ..... 

Kitabın kahramanı kültürlerinin nasıl yok edildiğini söylerken Taliban'ın yok ettiği Buda heykellerini örnek gösteriyordu. Merak ettim acaba kaç Peştun, ya da Hazara veya Tacik, Özbek Buda heykellerini kendi kültürleri olarak benimsemişti.

Peki nerede ABD, nerede Taliban'ın ebesi, kirvesi. Çıt yok.

İşin kolayına kaçmış gibi geldi bana yazar. Bir çocuk istismarı koy, bütün anneleri ağlat. Bir Hitler koy, okurların %99,99'unu kalbinden vur. Bombalanan Buda heykelleriyle kültürlerinin yok edildiğinden bahset, tüm entellektüeller mutlu olsun. Bir insanlık dışı ceza sahnesi koy, bütün islamafobikleri yanına al. Sonuna da bir imana dönüş koy da bütün müslümanlar mest olsun.

Çok mu abarttım? Başta da söyledim ya bir yandan bunları düşünürken diğer yandan da göz yaşlarımı tutamadım. Garip bir kitap velhasıl.

Peki neler öğrendim:

Babalarına "babam" diyemeyen çocuklar. "Baba" bunu dedi, "baba" şunu yaptı. Hadi kahramanı anladım, babası onu, o babasını benimseyememişti. Hasan'ın oğlu annesinden bahsederken annem diyordu da babasından "baba" diye söz ediyordu. Bu bir Afgan geleneği mi?

Birkaç yıl önce ABD'de en çok okunan şair'in bir Afganlı olduğunu duymuştum. Merak etmiştim bu Afgan'lı şairi. Sonra öğrendim ki o şair Mevlana Celaleddin Rumi'ymiş. Afganistan'da doğduğunu biliyordum, İranlı mı Türk mü tartışmaları yapıldığını da biliyordum. Bilmediğimse dünyanın onu Afgan şair olarak tanıdığıydı. Bu kitapta da adı o kadar çok geçiyor ki, en azından bu kitabı okuyan herkes onun Anadolu ile olan bağlantısını bilmeden Afgan şair olarak öğrenecek. 

Bir de Nasrettin Hoca, onu da tamamen Anadolu topraklarının meyvesi sanıyordum, öğrendim ki Afganların en sevdiği nüktedan, halk filozofuymuş.

Uçurtma da kışın uçurulurmuş oralarda, hem de bizim uçurtmalarımız gibi havada süzülüşünü görmekten zevk almak için değil, cam tozu sürülen uçurtma iplerinin silah olduğu, gökyüzünde yapılan bir savaşmış onlara zevk veren.

İtalik harflerle yazılmış yerel sözcükler, ortak miraslarımız. Köfte mesela.

Dal parçasına atılan çizik tüm kredi kartlarından, senetlerden çeklerden değerli.

Çocukluğunu birlikte geçirdiğin ama her zaman hizmetkarın olan adamın karısına tecavüz et, sonra kadın bu tecavüzün ürününü kucağına almadan, bu ahlaksız ortamdan kurtulmaya çabalarken  onurunu kaybetsin sonra da kaçtı, fahişe oldu diye suçlansın. En azından bizim Türk filmlerindeki gibi annen öldü de bari çocuğuna. Ama yok, kadın suçlanacak mutlaka. Eşinin namusunu koruyamayan adam da hala sonsuz bağlılıkla hizmet edecek o adama. Şimdi bin beter olabilir ama Afganistan'da kadının adı Taliban'dan önce de yokmuş.